Dziewczyna i chłopak, czyli heca na 14 fajerek

W lipcu Biblioteka Publiczno -Szkolna M i G Mikołajki filia w Baranowie proponuję w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki lekturę na wakacje “Dziewczyna i chłopak, czyli heca na 14 fajerek” Hanny Ożogowskiej gdzie bohaterami tej pełnej humoru książki są Tosia i Tomek, rodzeństwo, bardzo podobni do siebie. Zbliżają się wakacje, każdy na odpoczynek wybiera sobie inne miejsce i cel podróży: mama do Ciechocinka do sanatorium, Tosia do cioci Isi do Białegostoku by pomóc w opiece nad młodszymi dziećmi, Tomek do wuja do leśniczówki, gdzie ma być trzymany „męską ręką” i przygotowywać się do poprawki z historii, a tata zostaje w domu, żeby pracować nad ważnym projektem. Pierwsza wyjechała mama, martwiąc się czy wszyscy na pewno sobie poradzą bez jej opieki. Zapewniają, że tak. Niestety chłopak „dał plamę”, ponieważ tuż przed samym wyjazdem musiał niezwłocznie załatwić „męską” sprawę. Żeby się nic nie wydało, siostra jedzie za niego do leśniczówki, a on musi odegrać rolę niańki u cioci Isi. Tosia, która pojechała za brata przeżyła bardzo wiele: nocowała sama w ciemnym pokoju, jeździła na koniu, a Tomek został specjalistą w dziedzinie mody, uczesania, stoczył nawet bitwę z kuzynkami przeciw okolicznym chłopakom i cały czas zachwalał bardzo swojego brata. Ciocia Isia i wujek bardzo sobie chwalili swoich podopiecznych. W końcu jednak Tosia musi ujawnić swoją prawdziwą tożsamość, ponieważ wuj, u którego przebywa, postanawia ściąć jej włosy. Jednak wszystko dobrze się kończy, towarzyszy przy tym śmiech i duma rodziców ze swych pociech.

Fragment książki :

STRONA 9

Teraz już wiemy, dlaczego trzy walizki jadą w trzy strony świata, i wracamy do pokoju, w którym one królują. Widok walizek prawie zawsze przypomina dworzec kolejowy, zegar, według którego punktualnie ruszają sapiące lokomotywy, podróżnych, którzy w ostatniej chwili wpadają na peron i widzą tylko uciekający ostatni wagon swojego pociągu. Świadomie czy podświadomie, wcale nawet o tym nie myśląc, boimy się ich losu i dlatego rzadko kiedy pakowaniu walizek nie towarzyszy zdenerwowanie. Ale mama Tosi i Tomka jest osobą opanowaną i bardzo cierpliwą. Całe szczęście, gdyż dwie denerwujące się stale osoby w jednej rodzinie byłyby nie do wytrzymania. Świetnie – 10 – umie zapakować walizki, nie zapominając o niczym, i na dworzec kolej owy wybiera się zawsze w porę. A jednak tym razem Tosia wyczuwa w ruchach mamy, w wyrazie twarzy – niepokój. Mama tego wcale nie kryje. – Jestem niespokojna o to, że wyjeżdżam pierwsza. Naprawdę wolałabym wyprawić najpierw Tomka, potem ciebie i dopiero pojechać sama. – Przecież to niecałe trzy dni mamusiu. I wszystko obmyślone, przygotowane. Pojutrze wuj Stefan przyjedzie po Tomka, zaraz po nim ja zabieram się do cioci Isi, a tatuś nareszcie będzie miał całkowity spokój i wykończy te piekielne projekty- – Oj, że piekielne, to prawda. Zdrowie sobie przez nie rujnuje. Ale nic nie można poradzić, wiesz, jaki jest ojciec. Tosia wiedziała. STRONA 10

– Odetchnę z ulgą dopiero wtedy, kiedy się dowiem, że jesteście na miejscu. Patrz, tu na kartce w walizce napisałam każdemu z was swój adres. Nie zgubicie, bo przyklejony, widzisz? – Widzę, mamusiu, i Tomkowi, jak przyjdzie, jeszcze przypomnę. – Gdzie on znów poleciał? – Pewnie na basen. Szału dostał z tym pływaniem. – A niech pływa. Jest ciepło, nic mu nie będzie. I w domu spokojniej. – Ja też tak lubię pływać, a nie puszczacie mnie. – Nie, nie. Tak wychudłaś w chorobie, ledwo cię trochę od-pasłam, mój szczupaczku. U cioci Isi żadnej wody blisko, o ile wiem, nie ma. To dobrze. Poczekasz do sierpnia. Napływasz się wtedy do woli… – Oj, żeby to już prędzej! – Tosia i mama patrzą na siebie uśmiechnięte. Rozumieją się doskonale. Obie tak się cieszą na tę wyprawę. Żelazko sprawnie biega w rękach Tosi, a mama znowu chodzi od walizki do walizki i ciągle coś dokłada. – Tosiulko, u cioci, wiesz, trzeba trochę pomóc. Ale źle ci tam nie będzie, nie… Może to i lepiej, że Tomek jedzie do wuja Stefana?…